Tag archieven: grijze wouw

‘Your entries have not been selected’…

Natuurfotografie is razend populair. Wedstrijden zijn er dan ook in overvloed. Zo krijg ik via de mail uitnodigingen van fotosalons uit Kroatië, Servië en Montenegro. Het natuurtijdschrift Roots en National Geographic schrijven regelmatig wedstrijden uit, met een daaraan gekoppeld thema. Verder is er de WNF-Frans Lanting Photo Award, waar jong en oud aan kunnen meedoen en niet te vergeten de Groene Camera. Asferico en Wildlife Photographer of the Year (WPY) gooien in internationaal opzicht hoge ogen.

Mijn inzending voor de WPY editie 2012: Een reegeit in een veld met klaprozen en korenbloemen en zwemmende knobbelzwanen op een berijpt Wantij (foto’s: Jacques van der Neut)

Originele bestanden
Volgens mij had ik wel een paar mooie platen die het niet gek zouden doen bij de WPY 53, althans zoiets denk je dan. Tenslotte had ik bij de editie van 2012 twee opnamens (reegeit en knobbelzwanen), die naar de tweede ronde mochten. Dus, vooruit met de geit. Voor de WPY mag je maximaal 25 foto’s insturen (verdeeld over meerdere categoriën) en deelname kost 30 pond.  In januari 2017 kreeg ik via de mail een mededeling dat er een opname van mij door was naar de tweede ronde, In zo’n geval moet je originele RAW bestanden opsturen. Aan de hand van dit digitale negatief, beoordeelt de jury of er niet te veel aan de inzending is ‘gerommeld’ (klonen, niet te veel croppen, geen dingen eraan toevoegen of juist weglaten enz.). Het verscherpen en contrast toevoegen aan je bestanden is overigens wel toegestaan. Na het opsturen van mijn originele bestand en uitgebreide beschrijving van de locatie, de omstandigheden en of je bijvoorbeeld met aas hebt gewerkt is het afwachten. Een paar weken later lees ik op mijn mail het volgende: ‘We wanted to let you know that the second-round judging has been completed and on this occasion your entries have not been selected by our jury to feature in the WPY 53 collection. The selection process for the People’s Choice Vote will take place shortly and we will contact you again if any of your entries are chosen for this category.’ Jammer… je hoopt uiteraard altijd op meer, maar de WPY is groot, héél groot! Voor zo’n wedstrijd komen er maar liefst rond de 40.000 inzendingen (!) en er doen honderden fotografen uit tientallen landen aan mee. Het feit dat je inzending naar de tweede ronde gaat, is achteraf best een leuk gegeven. Je opname wordt immers gekozen uit tienduizenden foto’s, maar toch…

De grijze wouw schudt de veren uit, in een wolk van stof. (foto: Jacques van der Neut)

Grijze wouw
Mijn ingezonden serie bestond onder meer uit enkele opnamens van grijze wouwen. Degene waarop zo’n vogel in de laatste zonnestralen de veren uitschudt was door. Een fenomenaal moment, dat in mijn geheugen staat gegrifd. Via Hides de Calera in Calera y Chozas in de Spaanse provincie Toledo, huurde ik in mei 2016 een schuilhut. ’s Morgens met donker erin en ’s avonds er weer uit. Vijftien uur in een klein hutje, waarbij je constant door een gaaswerkje naar buiten zit te turen. Je telelens met de daarop gemonteerde camera rust op een stel rijstzakken. De grijze wouwen landden na de jacht op de opgestelde boomtak, waar het veel grotere wijfje de gevangen prooi (meestal een muis) uit de klauwen van het veel kleinere mannetje pakt. Een wonderlijk schouwspel. De dag was behoorlijk grijs en af en toe zag ik de vogels hun veren schudden, maar dat stelde niet veel voor. Tegen de avond hoop ik vurig dat de vogels dat nog eens doen. En jawel, in het laatste zonlicht schudt een grijze wouw zich uit. Een wolk van stof vliegt in stemmig licht in het rond en na een paar seconden is het voorbij. Wat een knallend eind van deze lange fotodag. Het is intussen donker en meerdere keren controleer ik

Een andere opname uit dezelfde serie ging ook in Asferico naar de tweede ronde. (foto: Jacques van der Neut)

mijn gemaakte bestanden. Met een verlekkerde blik bekijk ik ze telkens weer. Wat een puike serie! Dan wordt er gerommeld aan mijn deurtje en kan ik er weer uit. Onder een fantastische sterrenhemel loop ik met mijn begeleider Antonio terug naar de auto.      

Een week fotograferen bij Hides de Calera

Afgelopen week ben ik in de weer geweest met schuilhutfotografie in Spanje. Om precies te zijn in de omgeving van Calera y Chozas, in de autonome regio Castilla-La Mancha, met Toledo als hoofdstad. Hides de Calera exploiteert daar een aantal hutten, waaruit aansprekende soorten zoals scharrelaar, monniksgier, grijze wouw, kleine torenvalk en  kleine trap kunnen worden gefotografeerd.

9G8A6956
Bij de balts maakt de kleine trap spactaculaire luchtsprongen. (foto: Jacques van der Neut)

Luchtsprongen
Binnen de natuurfotografie zijn er mensen die fotografie vanuit schuilhutten beschouwen als het kopen van foto’s. Soort x verschijnt voor je hut en het is dan alleen nog maar een kwestie van ‘knippen’ en Klaar is Kees. In de praktijk pakt zoiets meestal toch heel anders uit. Zo zat ik bijvoorbeeld in een (mobiele) schuilhut, gemaakt van kippengaas, in het territorium van een kleine trap. In het zeildoek zaten helaas meerdere gaatjes waardoor tijdens diverse hoosbuien, constant water siepelde. Gelukkig had ik mijn regenhoes bij mij, waardoor ik mijn Canon 500mm f 4.0 met Canon 7D Mark II droog kon houden. Zelf was ik drijfnat, maar daar moet je op zo’n moment niet al te veel aandacht aan schenken. Turend door mijn kijkgat zag ik de kleine trap staan. Tijdens de fotosessie, vanaf een uur of zeven ’s morgens tot een uur of één, bewoog de vogel zich eigenlijk constant binnen een paar vierkante meter. Ik had het geluk dat de kleine trap zeker vijftien tot twintig sprongen maakte. Met die luchtsprongen hoopt de kleine trap een partner te lokken. Tijdens de sprongen zette het mannetje al zijn nekveren uit.  Prachtig om te zien! Rond het middaguur werd ik weer opgehaald. Naderhand ontmoet je in Quatros caminos, een eenvoudig hotel in Calera y Chozas, meerdere fotografen en wissel je uiteraard ervaringen uit. Zo was er een fotograaf die in dezelfde hut was geweest en ook de kleine trap had gezien, alleen bleef het dier op 80 meter afstand. Een ander had ook de kleine trap in het vizier gehad, alleen maakte de vogel geen enkele sprong. De locatie is dan voor iedereen hetzelfde, maar de ervaringen zijn in het algemeen zeer uiteenlopend.

9G8A6640
Vanuit meerdere hutten kunnen grote trappen worden gefotografeerd. (foto: Jacques van der Neut)

Attractieve soorten
Vanuit de hutten van Hides de Calera kun je attractieve soorten zoals monniksgier, kleine trap, scharrelaar, kleine torenvalk, grijze wouw en hop fotograferen. Jose David Gomez, de stuwende kracht achter Hides de Calera, is al 20 jaar met natuurfotografie bezig. Jaarlijks is hij vanaf half maart tot en met eind mei met niets anders bezig. Althans, niet met fotograferen, maar met logistieke aspecten om fotografen op bepaalde locaties te brengen en daar uiteraard ook weer op te halen. Overdag voert hij menig telefoongesprekje… Er komen fotografen uit Duitsland, Noorwegen, Engeland, Frankrijk en uiteraard Nederland. Iedere fotograaf wordt zo’n beetje ondergebracht in Quatro caminos, met zeer billijke tarieven. Indien je hier inderdaad je intrek neemt, is het volgens mij wel handig om een paar Spaanse woorden en zinnen paraat te hebben, want met uitzondering van Jose David Gomez, spreekt niemand er een woord Engels. Menige hut heb ik bezocht en die voor de buitre negro (monniksgier) vond ik zeer spectaculair. In feite is het een uren durende vogelshow. Slachtafval trekt zwarte wouwen en rode wouwen die met sierlijke stootduiken het vlees van de grond graaien. Als de vale- en monniksgieren op het toneel verschijnen wordt het een weergaloos schouwspel, waarbij de vogels soms tot op twee of drie meter van de hut staan… De hut voor de elanio azul (grijze wouw) is van een heel ander kaliber. In feite is dat wachten en nog eens wachten, soms valt er uren niets te zien. Als de grijze wouwen op de opgestelde boomtak (op circa 20 meter afstand) landen, is het fantastisch. Het mannetje jaagt op muizen en laat die prooi door het veel grotere wijfje op de boomtak, uit zijn klauwen pakken. Het wijfje loopt vervolgens naar de andere kant, waar zij binnen een paar minuten de onfortuinlijke muis met huid en haar verslindt.

grijzewouw_weblog
Het wijfje grijze wouw verslindt de prooi met huid en haar. (foto: Jacques van der Neut)