Hoe toegankelijk is Extremadura eigenlijk?

Extremadura is een van de 17 autonome regio’s van Spanje. Het ligt in het zuidwesten van Spanje en grenst aan Portugal. Met een oppervlakte van ruim 40.000 vierkante kilometer is het groter dan Zwitserland. Extremadura is dus immens, maar is het gebied ook overal even toegankelijk?

Bordjes
Extremadura is een fantastisch gebied. Elementen zoals duisternis en stilte komen er bijvoorbeeld volledig tot zijn recht. De wegen zijn prima en getuige de vele projectborden weten de Spanjaarden de weg naar Europese subsidiepotten aardig te vinden. Mijn vrouw en ik reden er in ruim twee weken bijna drieduizend kilometer. Op de

In verband met de jacht zijn veel terreinen in Extremadura uitgerasterd. (foto: Jacques van der Neut)
In verband met de jacht zijn veel terreinen in Extremadura uitgerasterd. (foto: Jacques van der Neut)

wegen reden we meestal alleen, af en toe was er sprake van een tegenligger. De slingerende wegen voerden langs uitgestrekte bossen met steen- en kurkeiken. Opvallend was wel dat beide kanten van de weg waren voorzien van rasters. In totaal passeerden we denk ik vele honderden kilometers raster en overal stonden minstens zoveel witte bordjes met het opschrift: “Coto privado de caza” of “Coto social de caza”. Dergelijke gebieden zijn dan afgesloten in verband met jachtbelangen. Tijdens onze ritten zagen we twee keer voor onze auto een reegeit wanhopig van links naar rechts van de weg rennen en weer terug.

De bast van kurkeiken kan om de 7 tot 10 jaar worden geschild. (foto: Jacques van der Neut)

Een andere keer betrapten we een haas die echter met gemak door de wijde mazen van het raster verdween. Door al die rasters reden we in een kilometerslange, begrensde corridor. Als ik foto’s wilde maken van wilde planten, dan wurmde ik me soms door de draden of opende simpelweg het hek. In de meeste gevallen hingen er echter grote hangsloten. Even over zo’n afrastering stappen was ook niet aan de orde, want zoiets liep tot borsthoogte. Wat er allemaal achter die rasters gebeurt laat zich raden. Zo las ik een recente publicatie in Biological Conservation waarin melding werd gemaakt van een terugval in de Spaanse populatie aasgieren. In de laatste twintig jaar is die met maar liefst 25% gedaald. Botsingen met windturbines en vergiftiging (in uitgelegd aas) waren de voornaamste doodsoorzaken.