Een week fotograferen bij Hides de Calera

Afgelopen week ben ik in de weer geweest met schuilhutfotografie in Spanje. Om precies te zijn in de omgeving van Calera y Chozas, in de autonome regio Castilla-La Mancha, met Toledo als hoofdstad. Hides de Calera exploiteert daar een aantal hutten, waaruit aansprekende soorten zoals scharrelaar, monniksgier, grijze wouw, kleine torenvalk en  kleine trap kunnen worden gefotografeerd.

9G8A6956
Bij de balts maakt de kleine trap spactaculaire luchtsprongen. (foto: Jacques van der Neut)

Luchtsprongen
Binnen de natuurfotografie zijn er mensen die fotografie vanuit schuilhutten beschouwen als het kopen van foto’s. Soort x verschijnt voor je hut en het is dan alleen nog maar een kwestie van ‘knippen’ en Klaar is Kees. In de praktijk pakt zoiets meestal toch heel anders uit. Zo zat ik bijvoorbeeld in een (mobiele) schuilhut, gemaakt van kippengaas, in het territorium van een kleine trap. In het zeildoek zaten helaas meerdere gaatjes waardoor tijdens diverse hoosbuien, constant water siepelde. Gelukkig had ik mijn regenhoes bij mij, waardoor ik mijn Canon 500mm f 4.0 met Canon 7D Mark II droog kon houden. Zelf was ik drijfnat, maar daar moet je op zo’n moment niet al te veel aandacht aan schenken. Turend door mijn kijkgat zag ik de kleine trap staan. Tijdens de fotosessie, vanaf een uur of zeven ’s morgens tot een uur of één, bewoog de vogel zich eigenlijk constant binnen een paar vierkante meter. Ik had het geluk dat de kleine trap zeker vijftien tot twintig sprongen maakte. Met die luchtsprongen hoopt de kleine trap een partner te lokken. Tijdens de sprongen zette het mannetje al zijn nekveren uit.  Prachtig om te zien! Rond het middaguur werd ik weer opgehaald. Naderhand ontmoet je in Quatros caminos, een eenvoudig hotel in Calera y Chozas, meerdere fotografen en wissel je uiteraard ervaringen uit. Zo was er een fotograaf die in dezelfde hut was geweest en ook de kleine trap had gezien, alleen bleef het dier op 80 meter afstand. Een ander had ook de kleine trap in het vizier gehad, alleen maakte de vogel geen enkele sprong. De locatie is dan voor iedereen hetzelfde, maar de ervaringen zijn in het algemeen zeer uiteenlopend.

9G8A6640
Vanuit meerdere hutten kunnen grote trappen worden gefotografeerd. (foto: Jacques van der Neut)

Attractieve soorten
Vanuit de hutten van Hides de Calera kun je attractieve soorten zoals monniksgier, kleine trap, scharrelaar, kleine torenvalk, grijze wouw en hop fotograferen. Jose David Gomez, de stuwende kracht achter Hides de Calera, is al 20 jaar met natuurfotografie bezig. Jaarlijks is hij vanaf half maart tot en met eind mei met niets anders bezig. Althans, niet met fotograferen, maar met logistieke aspecten om fotografen op bepaalde locaties te brengen en daar uiteraard ook weer op te halen. Overdag voert hij menig telefoongesprekje… Er komen fotografen uit Duitsland, Noorwegen, Engeland, Frankrijk en uiteraard Nederland. Iedere fotograaf wordt zo’n beetje ondergebracht in Quatro caminos, met zeer billijke tarieven. Indien je hier inderdaad je intrek neemt, is het volgens mij wel handig om een paar Spaanse woorden en zinnen paraat te hebben, want met uitzondering van Jose David Gomez, spreekt niemand er een woord Engels. Menige hut heb ik bezocht en die voor de buitre negro (monniksgier) vond ik zeer spectaculair. In feite is het een uren durende vogelshow. Slachtafval trekt zwarte wouwen en rode wouwen die met sierlijke stootduiken het vlees van de grond graaien. Als de vale- en monniksgieren op het toneel verschijnen wordt het een weergaloos schouwspel, waarbij de vogels soms tot op twee of drie meter van de hut staan… De hut voor de elanio azul (grijze wouw) is van een heel ander kaliber. In feite is dat wachten en nog eens wachten, soms valt er uren niets te zien. Als de grijze wouwen op de opgestelde boomtak (op circa 20 meter afstand) landen, is het fantastisch. Het mannetje jaagt op muizen en laat die prooi door het veel grotere wijfje op de boomtak, uit zijn klauwen pakken. Het wijfje loopt vervolgens naar de andere kant, waar zij binnen een paar minuten de onfortuinlijke muis met huid en haar verslindt.

grijzewouw_weblog
Het wijfje grijze wouw verslindt de prooi met huid en haar. (foto: Jacques van der Neut)

 

Baltsende visarenden!

9G8A6592_fotoneut
Het verenkleed van de visarend is contrastrijk. (foto: Jacques van der Neut)

Visarenden en de Biesbosch hebben al een hele tijd een warme band. De ondiepe, visrijke lagunes oefenen een enorme aantrekkingskracht uit. In het verleden bleven er al exemplaren in het zoetwatergetijdengebied overzomeren. De aanwezigheid van visarenden lijkt nu serieuzer te worden. Thans maken ze er de vreemdste capriolen. De balts is een bijzonder spectaculair schouwspel.

Schril gefluit
Normaal gesproken is dit gedrag uitsluitend in de broedgebieden te zien en te horen. Desondanks voelt de visarend zich bijzonder goed in de Biesbosch thuis. Vorig jaar hoorde ik al zoiets van mijn ex-collega Geurt Verhoeks, die in de Noordwaard woont.  De hele dag hoorde hij een hoog, schril gefluit. Een exemplaar sloofde zich toen behoorlijk uit en bouwde zelfs ook een nest in een stel dode bomen. Ondanks al die inzet en energie kwam er toen echter geen partner opdagen. Afgelopen dagen bezocht ik de locatie regelmatig. Het boomnest werd door een visarend opgekalefaterd. Keer op keer vloog de vogel, een geringd mannetje uit Mecklenburg-Vorpommern, heen en weer. Maar met een vogel op zo’n nest wordt het natuurlijk niks. Op een gegeven ogenblik vliegt het mannetje weg. Door mijn verrekijker zie ik dat de vogel in een van zijn klauwen een kleine prooi klemt. Dient wellicht voor een toekomstige partner gunstig te stemmen? De visarend vliegt in een zigzag-lijn en laat zich af en toe vallen als een baksteen. In de omlaag gaande vlucht, spreidt de visarend zijn vleugels een klein beetje. Voortdurend is er een hoog, schril gefluit te horen. De vogel vliegt enorm hoog en hangt als een klein, zwart stipje in de lucht. In de tussentijd dat de vogel weg is, grijpen zwarte kraaien en een stel nijlganzen hun kans. Ze staan potsierlijk op de nestrand, maar plotseling is de visarend weer terug en veegt de indringers met een felle duik van het nest. De volgende dag spreek ik Trudy Verhoeks op de pont en van haar hoor ik dat er twee vogels op het nest zitten! Snel langs het nest en jawel, twee vogels aanwezig. Mooi. Was al dat gefluit en ondersteboven vliegen toch nog ergens goed voor!

9G8A6554
Een visarend heeft een vis gevangen in een smalle poldersloot en vliegt ermee naar het nest. Zo’n gevangen vis wordt in de lengterichting, met de kop naar voren, vervoerd. Voor een goede grip op de glibberige vis, is de binnenkant van de klauwen voorzien van stugge schubben. (foto: Jacques van der Neut)