Human; een indrukwekkende documentaire

Met Human heeft Yann Arthus-Bertrand wederom een indrukwekkende prestatie geleverd. Het is een reeks van gesprekken met gewone mensen, hij interviewde meer dan 2000 mannen en vrouwen, in 60 verschillende landen.

gezicht4_FB
Woestijnvolken in India dragen spetterende kleuren. (foto; Jacques van der Neut)

Reflectie
De vermaarde Franse (lucht)fotograaf/filmproducent Yann Arthus-Bertrand maakte een imposant portret van ‘het mens zijn’. Een wereldwijde verzameling van verhalen over geluk, liefde, haat, armoede en alles wat een mens mens maakt. Een reflectie op hoe de mens met elkaar omgaat en daarmee natuurlijk ook op het eigen leven. Bijna drie uur vol ontmoetingen met gewone en bijzondere mensen, prachtig gefilmd in hun diverse leefomgevingen. Zo vertelt een man uit India over de bouw van een nieuw hotelcomplex in Mumbai. De streek heeft behoefte aan water, maar alleen al in dit hotel worden tientallen zwembaden gebouwd. De ongelijke verdeelsleutel tussen arm en rijk zorgt bij de man voor frustraties. Een ander vertelt dat hij tien jaar in de gevangenis heeft gezeten en daardoor heel veel heeft kunnen nadenken. Onze consumptiemaatschappij blijft volgens hem in stand, omdat we steeds spullen weggooien en vervolgens weer andere blijven kopen.

In Human doen mensen uit allerlei hoeken van de wereld hun zegje voor de camera. (foto; Jacques van der Neut)
In Human doen mensen uit allerlei hoeken van de wereld hun zegje voor de camera. (foto’s; Jacques van der Neut)

Zijn rake zinnen gaan over in luchtshots van New York City, waarbij we wolkenkrabbers zien in een zee van licht. Het beeld zoomt in op zo’n kantorenpand en door de overdaad aan licht, komt onze energie verslindende maatschappij heel dichtbij. Al de interviews van die doodgewone mensen worden bijzonder indringend in beeld gebracht. Sommige mensen laten hun tranen de vrije loop, terwijl andere uitspraken juist lachsalvo’s uitlokken. Naast de interviews laat de film ook werkelijk fenomenale landschappen van de wereld zien. Zoals we van Yann Arthus-Bertrand kunnen verwachten, zijn het merendeels luchtopnamen. Zo zien we oogverblindende delta’s met wolken vogels, een rit met paarden over de uitgestrekte vlakten in Mongolië en het duizelingwekkende lijnenspel van onder water staande sawa’s.

Altitude
Na een paar jaar in Kenia te hebben gewoond keert Yann Arthus-Bertrand in 1981 terug naar Frankrijk. Hij wordt journalist, reporter en fotograaf, gespecialiseerd in grote reportages rond de thema’s sport, natuur, dieren en luchtfotografie. Zijn foto’s publiceert hij onder andere in National Geographic, Paris-Match en Géo. Hij maakt ook foto’s van natuurliefhebbers zoals Dianne Fossey en haar berggorilla’s in Rwanda. In 1991 richt hij het foto-agentschap Altitude op, het eerste agentschap dat La-Terre-vue-du-Ciel_leen fotobank aanlegt van honderdduizenden luchtfoto’s, waarbij meer dan honderd landen werden overvlogen. In 1994 begint Arthus-Bertrand voor de Unesco een inventaris aan te leggen van de mooiste landschappen gezien vanuit de lucht. Deze inventaris krijgt de titel La Terre vue du ciel (de Aarde bekeken vanuit de hemel). Van zijn boek met dezelfde titel worden meer dan 3 miljoen exemplaren verkocht in 24 talen.

“Die torenvalken waren een ’thuiswedstrijd'”

Cees van Kempen uit Nieuw-Vossemeer maakte voor de VARA een drieluik over diersoorten waarmee het weer beter gaat. Gisteravond vertelde hij in de populaire talkshow Pauw over het filmen van de torenvalk. De twee andere delen gaan over de bever en de ijsvogel.

‘Thuiswedstrijd’ 

torenvalk1_weblog
Torenvalken zitten graag op paaltjes. (foto; Jacques van der Neut)

“Bij Pauw zou ik eigenlijk al eerder aanschuiven om het een en ander over de ijsvogel te vertellen, maar door de ontwikkelingen in Parijs ging dat toen niet door” zegt Van Kempen terwijl hij onderweg is naar de studio. In tegenstelling tot de afleveringen over de ijsvogel en de bever, kunnen we het filmen van de torenvalk in dit geval toch wel beschouwen als een ‘thuiswedstrijd?’ “Ja, dat is waar. Deze fraaie roofvogel nestelde bij mij immers in de schuur. Dat scheelde dus een hele hoop gedoe met heen en weer rijden.” De vogels sliepen in het raamkozijn, een paar meter van zijn slaapkamerraam. “In de paartijd hoorde ik de vogels roepen, ze zijn dan heel luidruchtig. Af en toe leek het alsof de vogels in mijn slaapkamer rondvlogen” benadrukt Van Kempen lachend. Die broedende torenvalken vertoonden een apart karaktertrekje. “Op de achtste dag na het uitvliegen van de jongen, zag ik ze bij elkaar zitten op een landweggetje, vlak bij mijn schuur. Ze zaten op de grond en joegen op kevers en andere insecten. Het jaar daarop volgde precies hetzelfde ritueel en het daarop volgende jaar weer hetzelfde liedje. Op de achtste dag na het uitvliegen om acht uur filmde ik de jonge, uitgevlogen torenvalken.”

Steentjes
De vogels verzamelden steentjes en vraten die op. Niet zo maar een paar, maar minstens tien tot twintig steentjes per valk. “Naar aanleiding van dit voorval raadpleegde ik veel boeken, maar zelfs een ‘torenvalkbijbel’ gaf geen uitsluitsel. “Ik belde er ook over met Rob Bijlsma, maar ook hij moest het antwoord schuldig blijven. Vogels zoals kippen, eten ook regelmatig steentjes. Sommige insecteneters blijken het ook te doen. “In het begin jagen jonge torenvalken ook veel op insecten, ze zijn dan nog te onervaren om gelijk op muizen te jagen. torenvalk2_weblogVermoedelijk spelen die steentjes een rol bij het vermorzelen van de schilden van kevers en torren.” Het stel torenvalken in de schuur bij Van Kempen, kreeg daarop gezelschap van nog een paartje, dat nestelde in de klimop tegen zijn huis. De paren zaten amper op vijftig meter van elkaar. Van Kempen vond het uiteraard fantastisch om die vogels zo dichtbij huis te kunnen volgen en te filmen.