Van vakantie terugkomen en voordat je het weet zit je weer in het dagelijkse ritme. Iedereen kent dat gevoel waarschijnlijk. Zo bezochten mijn vrouw Annemieke en ik vorige maand Toscane in Italië. Natuurlijk bezochten we Siena, misschien wel de meest fotogenieke stad van Toscane. Mijn voorkeur ging echter uit naar het fotograferen van het golvende landschap in Toscane.

Rolling hills

Tien dagen is een mooie periode maar het vliegt voorbij. In het begin van ons verblijf belanden we in een klooster bij ons verblijf in Asciano. Zoals gewoonlijk veel pracht en praal en na ons bezoek nemen we nog een kijkje in de bijbehorende winkel en daar ligt TOSCANA POETICA, een boekje met door Andrea Rontini gemaakte landschapsfoto’s. We kopen het laatste exemplaar en rekenen af bij een man in een monnikspij. We kijken veel in het langwerpige boekje en we proberen dan ook veel van de gefotografeerde locaties te achterhalen, te bezoeken én uiteraard te fotograferen.  Toscane is een overwegend heuvel- en bergachtig gebied met een grote, landschappelijke variatie. Om het glooiende landschap in Toscane te verklaren moeten we ver, heel ver terug in de tijd. Toen voltrokken zich processen, die het huidige landschap zijn vorm heeft gegeven. Bij de vorming van reliëf spelen krachten die van buitenaf, of van binnenuit op de aardkorst drukken, een belangrijke rol. Er ontstonden scheuren in de aardkorst, waardoor sommige stukken van het aardoppervlak inzakten of juist omhoog werden gestuwd. Door die golvende landschappen, die in Engelse reisboeken en -gidsen ‘rolling hills’ worden genoemd, is Toscane vanuit landschapsfotografisch perspectief voer voor landschapsfotografen.

Cipressen

In de loop van de dagen rijden we door het Toscaanse landschap met de onafscheidelijke cipressen. De slingerende lanen naar de statige huizen (Palazzo) zijn er aan weerskanten mee beplant, waardoor ze goed in het glooiende landschap opvallen. Tijdens de autoritten, bezoeken we steden en streken zoals Pienza, Montepulciano en Val d’Orcia. Tijdens de omzwervingen markeren we bepaalde locaties als ‘gunstig’, als die fotografisch gezien, goed liggen bij een zonsopgang of -ondergang. Natuurlijk bezoeken we Siena, met het schelpvormige Piazzo del Campo. De jaarlijkse paardenrace – Palio di Siena – vervulde een rol in Quantum of Solace, waarin good old 007 James Bond voor de zoveelste keer de strijd aangaat met het kwade. Tijdens een autorit stoppen we in Chianti en maken een wandeling door de Via delle Volte Castellina ; een overdekte in steen uitgehouwen promenade. Inééns staan we voor de galerie van Andrea Rontini en raken uiteraard met hem aan de praat over fotografie. Overal hangen vergrotingen en staan er boeken met door hem gemaakte foto’s.  Waar komt zijn fascinatie voor het Toscaanse landschap vandaan?  “Natuurlijk kun je prachtige reizen maken over de hele wereld” begint Rontini. “Naar Afrika, naar Namibië. Fantastisch. Maar meestal wonen daar geen mensen en dat vind ik nu juist het mooie van Toscane. Er wordt gewoond en ook door landbouwers gewerkt. Op mijn foto’s zie je bijvoorbeeld ook auto’s. Het is een levend landschap, waarin de mens een bepalende rol vervult. ” We hebben het tevens over Cibachrome, waarop Rontini zijn vergrotingen afdrukt. Het is moeilijk om het benodigde papier te verkrijgen. Veel laboratoria zijn immers gesloten door de opkomst van de digitale fotografie. Als afscheid halen we ons boekje uit de auto en laten het door Rontini signeren.