Categorie archieven: Fotografie

De Erg Chebbi woestijn; een uitgestrekte zandbak bij Merzouga in Marokko

Mijn zoon Martijn en ik bezochten onlangs Marokko. We vlogen naar Marrakech en reden vandaar met een huurauto naar onder meer de Erg Chebbi woestijn bij Merzouga.

Golvende zandduinen bij Merzouga. (foto: Jacques van der Neut)
Sahelzandhoenders scheren pijlsnel voorbij. (foto: Jacques van der Neut)

Golvende zandduinen
Marokko is een prachtig land met uitgestrekte stenige vlakten met diepe kloven en uiteraard woestijnachtige landschappen. De wegen zijn weilswaar goed, maar het is en blijft toch oppassen, zeker op binnenwegen. We zetten koers naar Merzouga, waar we de Erg Chebbi woestijn bezoeken. In deze zandbak met golvende zandduinen, willen we typische woestijnsoorten zien zoals de Woestijnmus, de Bruingele babbelaar en diverse soorten zandhoenders. Met een gehuurde 4×4 rijden we met een gids en chauffeur door en over het golvende zandduinengebied. Eerst staat er een bezoek aan diverse kleine poeltjes op het programma, die fungeren als drinkplaats voor diverse zandhoenders. Als we er aankomen staat er al een paar auto’s met vogelaars en fotografen die ook naar de aan- en afvliegende zandhoenders kijken. Een fascinerend gezicht. De zandhoenders scheren supersnel heen en weer en strijken steevast bij de poeltjes neer. Als de vogels zijn geland kunnen we ze door de telescoop goed bekijken; we ontdekken het Sahelzandhoen, het Kroonzandhoen en het Witbuikzandhoen. De genoemde soorten komen hier iedere ochtend drinken en zijn daardoor dus goed te bekijken. Dat is echter niet altijd het geval. Zo komt bijvoorbeeld in Oman het Lichtenstein zandhoen voor en die drinkt juist in de avond, waardoor je er eigenlijk niet zo veel van kunt zien, laat staan fotograferen.

Groepjes Sahelzandhoenders vliegen af en aan. (foto: Jacques van der Neut)

Tentenkamp
Na een poosje bij de drinkpoelen te hebben doorgebracht, gaan we verder de Erg Chebbi woestijn in. We stoppen bij een tentenkamp waar we een kop thee drinken. Op het tentdoek scharrelen Huismussen en Woestijnmussen, af en toe aangevuld met Bruingele babbelaars. Dan gaan we op zoek naar de Witbandleeuwerik, Hoopoe Lark in het Engels. Het is onderhand behoorlijk warm geworden. Onze chauffeur en gids drinken en eten echter niets. Het is tenslotte Ramadan. De omgeving bestaat uit golvende zandduinen met hier en daar wat struikgewas; een uitgelezen gebied voor de witbandleeuwerik. De witbandleeuwerik behoort tot de grootste leeuweriken. De vogel staat hoog op de poten en heeft een zandkleurig lijf. De snavel is opvallend langer tegenover andere soorten leeuweriken en lichtjes naar beneden gebogen en een opvallend zwart-wit vleugelpatroon, net als bij een hop. Het is blijkbaar baltstijd, want we zien diverse Witbandleeuweriken die zich van de struiktoppen de lucht in lanceren en op het hoogste punt de vleugel- en staartveren spreiden. Zo’n vogel is dan een bonk wit! Een bijzonder spectaculair gezicht, maar voor het mooie, doen ze dat echter iets te ver weg…

Een Witbandleeuwerik in de snikhete Erg Chebbi woestijn. (foto: Jacques van der Neut)

Egyptische nachtzwaluw
Onderdeel van deze tocht is ook een bezoek aan een locatie waar de Egyptische nachtzwaluw overdag rust. Als we arriveren zien we onder een struik een man liggen, die overeind komt zodra hij onze auto ziet. We lopen naar een stenige vlakte en onze ‘nachtzwaluwman’ wijst de plek aan waar de vogel op de grond zit. Dat is trouwens nog niet zo gemakkelijk om zo’n perfect gecamoufleerde soort in de smiezen te krijgen. Na diverse keren zie ik de vogel uiteindelijk ook. Onze gids gniffelt en zoals afgesproken betalen we hem, we schudden elkaar de hand en de man rijdt met ons mee naar zijn brommer. De man stapt op zijn brommer en rijdt weg door het rulle zand. Wij sluiten onze tocht af met een bezoek aan het meer bij Merzouga. Voor het eerst in zeven jaar bevat dat grote meer weer water. Flamingo’s, Steltkluten, Groenpootruiters en Casarca’s maken er dankbaar gebruik van.

De CPS ‘service’ van Canon…

De fotografie boeit mij al een groot deel van mijn leven. In het begin uiteraard met analoge camera’s, in mijn geval deed ik dat met Leica, inclusief prachtige, maar zware lichtgevoelige lenzen. Rond de eeuwwisseling ruilde ik mijn analoge Leica’s in voor digitale Canon spiegelreflexcamera’s. Dat ging overigens niet van harte…

Van spiegelreflex naar systeemcamera
Ontwikkelingen blijven doorgaan en op den duur maakten de digitale spiegelreflexcamera’s ook weer plaats voor digitale systeemcamera’s, camera’s zonder spiegel. Zelf schafte ik een Canon R5 en een R7 aan. De R5 is een full-frame camera, de sensor heeft dus dezelfde afmetingen als een kleurendia of negatief uit de analoge dagen; dus 24×36 millimeter en bij zo’n camera is er daardoor geen sprake van een vergrotingsfactor. De R7 heeft een kleinere sensor en in dit geval dus wèl een vergrotingsfactor. Bij het inruilen van camera’s en lenzen dient er in het algemeen te worden bij gelapt, prijzen van dergelijke spullen zijn tenslotte geen kattenpis! Bij Canon hebben ze een zogenaamde CPS-service: Canon Professional Service. In de praktijk blijkt die Service echter niet zo Professional, sterker nog, het is om te huilen. Diep droef…

Links mijn sensor voor het reinigen en rechts na de reiniging bij Chipclean in Heumen.

CPS Kwalificatie ‘Gold’
De CPS was lange tijd gratis, maar sinds vorig jaar dient voor deze dienst te worden betaald. De kwalificatie voor mijn CPS is ‘Gold’, zoiets bepalen zij aan de hand van je opgegeven camera’s en lenzen. Jaarlijks krijg ik daarvoor een rekening van 200 euro (excl. btw). Om CPS te kunnen gebruiken maak je eerst een account aan. Met de overstap van een gratis dienst naar een betaalde stuurde Canon zoiets als een presentje, een pakketje met hebbe-dingetjes. Het vreemde was hierbij, dat het presentje niet bij mij thuis werd afgeleverd, maar bij een willekeurig iemand in mijn wijk. Die persoon zocht mij via internet op en stuurde een mail. Het contact was snel gelegd en ik haalde daar alsnog mijn welkomstpakket op. Na dit voorval nam ik een kijkje in mijn CPS-account en zag dat mijn huisnummer ontbrak. Dus in de telefoon. De bewuste dame van Canon kon mij niet verder helpen, want het was ‘pricacy gevoelig’. Daar had zij geen toegang toe. Op haar aanraden contact gezocht met de afdeling Klantenservice. Daar hoorde ik min of meer hetzelfde verhaal. Wat ik ook probeerde, ik kon niets veranderen in of aan mijn CPS-account.

Artificial Intelligence…
Een paar weken later ontving ik vanuit CPS een herinnering. Of ik wel dacht aan mijn 200 ’tokens’ en ik diende die voor 27 augustus aanstaande te gebruiken, anders was ik die kwijt. Ik kwam toen net terug van een trip uit Zuid-Oost Turkije en op mijn bestanden zag ik vlekken, er zat vuil op mijn sensor. Toen via mijn account een telefoonnummer gevonden. Toen ik daarmee belde kreeg ik de indruk dat ik te woord werd gestaan door een mechanisch overkomende stem, zoiets als Artificial Intelligence. Zo hoorde ik dat er in Nederland geen Canon servicecentra meer zijn en dat ik mijn camera’s maar moest inpakken en op moest sturen naar Duitsland met alle aankoopbewijzen en een uitgebreide beschrijving wat er allemaal aan je spullen haperde. Je telt doorgaans duizenden euro’s neer voor Canon camera’s met bijbehorende lenzen en dan zo’n ‘Professional Service’… Voor mij is het duidelijk. CPS krijgt van mij een grote schop. Met de 200 euro die ik daarmee uitspaar, ga ik naar Chipclean in Heumen. Daar hebben ze nog

tijd voor een praatje (over fotografie uiteraard), je kunt thee of koffie pakken, neuzen in tijdschriften over fotografie en je krijgt door Ton of Lis Niessing een uitleg over de verrichte werkzaamheden. Eigenlijk service, zoals het hoort. Gisteren naar toe geweest. Voor de sensor cleaning (twee bodies) en het reinigen van twee objectieven en een verrekijker betaalde ik 113 euro (incl btw).