Natuurfotografie is razend populair. Wedstrijden zijn er dan ook in overvloed. Zo krijg ik via de mail uitnodigingen van fotosalons uit Kroatië, Servië en Montenegro. Het natuurtijdschrift Roots en National Geographic schrijven regelmatig wedstrijden uit, met een daaraan gekoppeld thema. Verder is er de WNF-Frans Lanting Photo Award, waar jong en oud aan kunnen meedoen en niet te vergeten de Groene Camera. Asferico en Wildlife Photographer of the Year (WPY) gooien in internationaal opzicht hoge ogen.
Originele bestanden
Volgens mij had ik wel een paar mooie platen die het niet gek zouden doen bij de WPY 53, althans zoiets denk je dan. Tenslotte had ik bij de editie van 2012 twee opnamens (reegeit en knobbelzwanen), die naar de tweede ronde mochten. Dus, vooruit met de geit. Voor de WPY mag je maximaal 25 foto’s insturen (verdeeld over meerdere categoriën) en deelname kost 30 pond. In januari 2017 kreeg ik via de mail een mededeling dat er een opname van mij door was naar de tweede ronde, In zo’n geval moet je originele RAW bestanden opsturen. Aan de hand van dit digitale negatief, beoordeelt de jury of er niet te veel aan de inzending is ‘gerommeld’ (klonen, niet te veel croppen, geen dingen eraan toevoegen of juist weglaten enz.). Het verscherpen en contrast toevoegen aan je bestanden is overigens wel toegestaan. Na het opsturen van mijn originele bestand en uitgebreide beschrijving van de locatie, de omstandigheden en of je bijvoorbeeld met aas hebt gewerkt is het afwachten. Een paar weken later lees ik op mijn mail het volgende: ‘We wanted to let you know that the second-round judging has been completed and on this occasion your entries have not been selected by our jury to feature in the WPY 53 collection. The selection process for the People’s Choice Vote will take place shortly and we will contact you again if any of your entries are chosen for this category.’ Jammer… je hoopt uiteraard altijd op meer, maar de WPY is groot, héél groot! Voor zo’n wedstrijd komen er maar liefst rond de 40.000 inzendingen (!) en er doen honderden fotografen uit tientallen landen aan mee. Het feit dat je inzending naar de tweede ronde gaat, is achteraf best een leuk gegeven. Je opname wordt immers gekozen uit tienduizenden foto’s, maar toch…
Grijze wouw
Mijn ingezonden serie bestond onder meer uit enkele opnamens van grijze wouwen. Degene waarop zo’n vogel in de laatste zonnestralen de veren uitschudt was door. Een fenomenaal moment, dat in mijn geheugen staat gegrifd. Via Hides de Calera in Calera y Chozas in de Spaanse provincie Toledo, huurde ik in mei 2016 een schuilhut. ’s Morgens met donker erin en ’s avonds er weer uit. Vijftien uur in een klein hutje, waarbij je constant door een gaaswerkje naar buiten zit te turen. Je telelens met de daarop gemonteerde camera rust op een stel rijstzakken. De grijze wouwen landden na de jacht op de opgestelde boomtak, waar het veel grotere wijfje de gevangen prooi (meestal een muis) uit de klauwen van het veel kleinere mannetje pakt. Een wonderlijk schouwspel. De dag was behoorlijk grijs en af en toe zag ik de vogels hun veren schudden, maar dat stelde niet veel voor. Tegen de avond hoop ik vurig dat de vogels dat nog eens doen. En jawel, in het laatste zonlicht schudt een grijze wouw zich uit. Een wolk van stof vliegt in stemmig licht in het rond en na een paar seconden is het voorbij. Wat een knallend eind van deze lange fotodag. Het is intussen donker en meerdere keren controleer ik
mijn gemaakte bestanden. Met een verlekkerde blik bekijk ik ze telkens weer. Wat een puike serie! Dan wordt er gerommeld aan mijn deurtje en kan ik er weer uit. Onder een fantastische sterrenhemel loop ik met mijn begeleider Antonio terug naar de auto.
700 belangstellenden namen een kijkje bij een van de talrijke stands of woonden een lezing bij in de grote zaal.
