Tag archieven: natuurfotografie

Ervaringen met de Think Tank StreetWalker Rolling Backpack v2.0

Aangezien ik er een tijdje tussenuit ben geweest, even een poosje radiostilte. Mijn vrouw en ik waren druk bezig met de voorbereidingen voor onze reis naar de Falkland Eilanden, in januari. Op zo’n onderneming komt altijd die ene vraag; wat voor fotospullen neem je mee en niet geheel onbelangrijk, hoe neem je het in hemelsnaam allemaal mee? Ervaringen met de ThinkTank Streetwalker Rolling Backpak V2.0 naar de Falkland Eilanden.

Tijdens onze reis naar de Falkland Eilanden hebben we de ThinkTank Streetwalker Rolling Backpack V2.0 intensief gebruikt. foto; Jacques van der Neut

Rolkoffer

De plannen om naar de Falkland Eilanden te gaan sudderden al langer. Je kunt plannen voor deze magische eilanden zo uit je mouw schudden, maar om er dan te komen vergt toch nog wel een behoorlijke inspanning. Aangezien de accomodatie op de Falkland Eilanden beperkt is, moet je minstens een jaar of twee geduld hebben! De beperkte accomodatie is immers snel (vol) geboekt. Hoe je dat allemaal kunt doen, is een verhaal apart en komt wellicht nog een volgende keer aan de orde. Zodra de ideeën concreter worden over zo’n droombestemming, dan komt de vraag over de foto-apparatuur vanzelf boven drijven. Lange tijd was ik er bijvoorbeeld van overtuigd om mijn Canon 500mm f 4.0 mee te nemen, maar mijn fotovriendjes hebben mij dat sterk afgeraden. Zo’n lens is niet alleen te groot en te zwaar om er mee rond te zeulen, maar de vogels (en zoogdieren zoals zeeolifanten) zijn meestal vrij eenvoudig te benaderen en dus ook te fotograferen. Het plan om de boel in rugzakken te doen verdampte, toen ik bij een bezoek aan mijn vaste leverancier, de ThinkTank Streetwalker Rolling Backpack V2.0 onder ogen kreeg. Een stevige rolkoffer, die je trouwens ook kunt gebruiken als rugzak. De draagbanden kun je achter een rits aan de binnenkant wegmoffelen en uit de bovenkant van de tas trek je een handvat naar boven, waardoor deze rugzak snel in een rolkoffer verandert. Bij enigszins harde grond kun je deze koffer eenvoudig achter je aan trekken. Scheelt weer een hoop sjouwwerk. Al met al een bijzonder solide en praktische fotokoffer voor op reis.

Bij een harde ondergrond kun je in het veld de rolkoffer achter je aan trekken. (foto; Annemieke van der Neut-Meeuwisse)

Camerabodies

Bij ons onderkomen op Sea Lion Island was op loopafstand een kolonie ezelspinguïns te bewonderen. (foto: Jacques van der Neut)

Mijn Canon 500mm f 4.0 liet ik dus thuis; het duurde even voordat ik daar mee akkoord ging. Maar wat dan wel mee? In mijn koffer stopte ik een 100 mm macro f 2.8, een 16-35mm f 2.8 groothoek, een 70-200mm zoomlens f 2.8, een 100-400mm zoom f 4.0-5.6 en een Gopro Hero 5 Black met Rode microfoon. Daarnaast twee camerabodies; te weten een Canon 7D Mark II en een Canon 5D Mark IV. In het rugcompartiment was in een smalle sleuf, nog plek voor een laptop. Diverse ruimtes werden opgevuld met de nodige geheugenkaartjes (in totaal 300 gygabyte), een hoofdlampje, een blaaskwast, een hoekzoeker, draadontspanners, een Rode microfoon en diverse regenhoezen. Alles bij elkaar zo’n 16 kilo. Natuurlijk rijst dan weer de vraag, hoe gaat dat met vliegen? De ThinkTank Streetwalker Rolling Backpack V2.0 past natuurlijk probleemloos in de bagagevakken van een vliegtuig. Mijn vrouw en ik vlogen de halve wereld over en niemand woog mijn fotokoffer tijdens het overstappen.

‘Your entries have not been selected’…

Natuurfotografie is razend populair. Wedstrijden zijn er dan ook in overvloed. Zo krijg ik via de mail uitnodigingen van fotosalons uit Kroatië, Servië en Montenegro. Het natuurtijdschrift Roots en National Geographic schrijven regelmatig wedstrijden uit, met een daaraan gekoppeld thema. Verder is er de WNF-Frans Lanting Photo Award, waar jong en oud aan kunnen meedoen en niet te vergeten de Groene Camera. Asferico en Wildlife Photographer of the Year (WPY) gooien in internationaal opzicht hoge ogen.

Mijn inzending voor de WPY editie 2012: Een reegeit in een veld met klaprozen en korenbloemen en zwemmende knobbelzwanen op een berijpt Wantij (foto’s: Jacques van der Neut)

Originele bestanden
Volgens mij had ik wel een paar mooie platen die het niet gek zouden doen bij de WPY 53, althans zoiets denk je dan. Tenslotte had ik bij de editie van 2012 twee opnamens (reegeit en knobbelzwanen), die naar de tweede ronde mochten. Dus, vooruit met de geit. Voor de WPY mag je maximaal 25 foto’s insturen (verdeeld over meerdere categoriën) en deelname kost 30 pond.  In januari 2017 kreeg ik via de mail een mededeling dat er een opname van mij door was naar de tweede ronde, In zo’n geval moet je originele RAW bestanden opsturen. Aan de hand van dit digitale negatief, beoordeelt de jury of er niet te veel aan de inzending is ‘gerommeld’ (klonen, niet te veel croppen, geen dingen eraan toevoegen of juist weglaten enz.). Het verscherpen en contrast toevoegen aan je bestanden is overigens wel toegestaan. Na het opsturen van mijn originele bestand en uitgebreide beschrijving van de locatie, de omstandigheden en of je bijvoorbeeld met aas hebt gewerkt is het afwachten. Een paar weken later lees ik op mijn mail het volgende: ‘We wanted to let you know that the second-round judging has been completed and on this occasion your entries have not been selected by our jury to feature in the WPY 53 collection. The selection process for the People’s Choice Vote will take place shortly and we will contact you again if any of your entries are chosen for this category.’ Jammer… je hoopt uiteraard altijd op meer, maar de WPY is groot, héél groot! Voor zo’n wedstrijd komen er maar liefst rond de 40.000 inzendingen (!) en er doen honderden fotografen uit tientallen landen aan mee. Het feit dat je inzending naar de tweede ronde gaat, is achteraf best een leuk gegeven. Je opname wordt immers gekozen uit tienduizenden foto’s, maar toch…

De grijze wouw schudt de veren uit, in een wolk van stof. (foto: Jacques van der Neut)

Grijze wouw
Mijn ingezonden serie bestond onder meer uit enkele opnamens van grijze wouwen. Degene waarop zo’n vogel in de laatste zonnestralen de veren uitschudt was door. Een fenomenaal moment, dat in mijn geheugen staat gegrifd. Via Hides de Calera in Calera y Chozas in de Spaanse provincie Toledo, huurde ik in mei 2016 een schuilhut. ’s Morgens met donker erin en ’s avonds er weer uit. Vijftien uur in een klein hutje, waarbij je constant door een gaaswerkje naar buiten zit te turen. Je telelens met de daarop gemonteerde camera rust op een stel rijstzakken. De grijze wouwen landden na de jacht op de opgestelde boomtak, waar het veel grotere wijfje de gevangen prooi (meestal een muis) uit de klauwen van het veel kleinere mannetje pakt. Een wonderlijk schouwspel. De dag was behoorlijk grijs en af en toe zag ik de vogels hun veren schudden, maar dat stelde niet veel voor. Tegen de avond hoop ik vurig dat de vogels dat nog eens doen. En jawel, in het laatste zonlicht schudt een grijze wouw zich uit. Een wolk van stof vliegt in stemmig licht in het rond en na een paar seconden is het voorbij. Wat een knallend eind van deze lange fotodag. Het is intussen donker en meerdere keren controleer ik

Een andere opname uit dezelfde serie ging ook in Asferico naar de tweede ronde. (foto: Jacques van der Neut)

mijn gemaakte bestanden. Met een verlekkerde blik bekijk ik ze telkens weer. Wat een puike serie! Dan wordt er gerommeld aan mijn deurtje en kan ik er weer uit. Onder een fantastische sterrenhemel loop ik met mijn begeleider Antonio terug naar de auto.