Iedereen weet inmiddels dat er zeearenden in de Biesbosch broeden. In het natte natuurgebied verblijven echter ook visarenden. Beide roofvogels hebben het wel eens met elkaar aan de stok. Het verhaal begint met een juveniele zeearend die boven een sloot op meerkoeten jaagt…
Juveniele zeearend
In de polder De Kroon en De Zalm zit pal naast een lange, smalle sloot een juveniele zeearend. Als het bakbeest met gespreide vleugels boven de sloot flappert is er een zwarte tekening op de staartveren zichtbaar. De snavel van de vogel is bovendien duidelijk grijsblauw gekleurd en de achterrand van de vleugels ziet er behoorlijk ‘gezaagd’ uit. Het gaat hier dus zeer waarschijnlijk om een tweede kalenderjaarsvogel. Zodra de vogel boven de sloot hangt stuiven meerkoeten uitéén en een exemplaar duikt de weelderige vegetatie in. De zeearend strijkt regelmatig neer in de slootkant. Dan weer rechts, dan weer links. De reusachtige roofvogel hangt meerdere keren boven de sloot. Logisch dat vogelaars ook wel de tem ‘vliegende deur’ hanteren. De zeearend probeert diverse keren de meerkoet van het land, weer het water in te jagen. Kort daarop echter, laat de zeearend de meerkoet voor wat het is. Iets in het water trekt namelijk onophoudelijk de aandacht. De zeearend is gebiologeerd door rimpelingen in het water. Het gaat ongetwijfeld om een maaltje vis.
Felle stootduiken
Een paar meter verderop zwemt een koppel, gakkende Canadese ganzen. De zeearend krijgt inmiddels ook belangstelling van andere vogelsoorten: duikende kieviten, kokmeeuwen en zwarte kraaien. Dan wordt al die aandacht te gortig en de reusachtige roofvogel trekt aan zijn stutten. Met diepe vleugelslagen gaat de vogel er vandoor, maar strijkt kort daarop langs de weg Lijnoorden weer neer. De zeearend vliegt op en scheert boven een smalle sloot en gritst plotseling een vis uit het water. De onfortuinlijke vis glinstert in het zonlicht. De zeearend wint hoogte, maar wordt dan plotseling fel op de huid gezeten door een uit het niets opdoemdende visarend. De ranke, voornamelijk visetende roofvogel, maakt een serie felle stootduiken. Iedere keer als de visarend dicht nadert, gooit de zeearend zich op de rug. Op een gegeven moment laat de visarend zijn pesterijen achterwege en verdwijnen beide vogels geleidelijk uit het zicht. Wat een spectaculaire luchtshow!
Kort daarop betreden we de huiskamer en zien we door de ramen de vogel op een stenen muurtje zitten. Om de vogel op deze plek te houden, liggen er een paar meelwormen. “Iedereen weet volgens mij wel de spelregels” vervolgt Hofland. “Jullie mogen ongeveer dertig seconden naar de vogel kijken, waarna jullie weer plaatsmaken voor vogelaars die de roodkeelnachtegaal nog niet hebben gezien. De rij buiten slinkt tenslotte en zwelt iedere keer weer aan, door de voortdurende aankomst van ‘nieuwe’ vogelaars.”